Oorlog: lief zijn!

In mijn werk is het belangrijk goed te plannen. Continu vooruit denken, continu afstemmen. Wat doe ik in die week? Wat in de week ervoor? Welke afstemming moet ik met bepaalde personen absoluut hebben? En zo. En dan is er oorlog, in Oekraïne. Ver weg, maar toch nabij. Nabij, in mijn hoofd vermoedelijk, door de machtige betrokkenen en de mogelijk machtige gevolgen.

Waarom?

Mijn gedachten dwalen steeds naar deze vraag. En eigenlijk ook “hoe dan?” in het verlengde daarvan. Waarom ontstaat zoiets? Waarom doen “wij” elkaar dit aan? Zijn er verklaringen? Als je toch af en toe een journaal kijkt en je ziet de ellende van de mensen in dat gebied, dan is er toch geen rechtvaardiging meer? Ik zie wel uitleg en verklaring en achtergrond, maar ik begrijp het niet, laat staan rechtvaardiging.
Het maakt ook mijn dagelijkse dingen onzeker, droef makend en onbegrijpelijk. Ik “worstel” de hele dag met mijn programma: gaat dit lukken, moet ik schuiven, hoe dan, wat kan wel, en ondertussen al die grote vragen: waarom? De grote vragen hebben geen antwoorden.

Lief zijn!

Het geworstel dat ik doormaak, valt in het niet bij wat ik zie, lees en hoor. Als ik de ellende klein maak, kom ik voor mezelf op één oplossing: ik blijf mijn stinkende best doen, ga door met mijn fantastische werk en ondertussen ben ik lief. Voor jou en voor mezelf. Kunnen we allemaal trouwens.

Meer informatie? Check www.mbo4leisuresports.nl