Digitaal onderwijs ≠ Ei van Columbus

Kwetsbaar: in één week is alles anders

Op donderdag 12 maart werd alles anders. Mijn vrouw kon een dag later nog aan haar voet geopereerd worden; daarna sloot het ziekenhuis voor reguliere operaties. We zijn collectief in quarantaine, nu nog op vrijwillige basis. Sommigen volgen dat geheel, anderen niet. Ik zie mensen met plastic handschoenen aan boodschappen doen en ik zie in media dat het strand van Zandvoort vol is. Mijn waarheid ligt in het midden en ik overweeg steeds wat kan, mag en moet. Alles is anders geworden, wat is onze samenleving kwetsbaar.

Digitaal leren: de IT-voorzieningen zijn goed in Nederland

Digitaal leren was een soort van niche in de markt van leren. Scholen en instituten die dat aanboden, profileerden zich daar mee, onderscheidend van anderen. In een paar dagen tijd is het onderwijs gedigitaliseerd. Niet dat het nu echt digitaal is maar wat normaal in de klas wordt aangeboden, wordt nu on-line aangeboden. Studenten volgen college in bed, mijn zoon wil zo snel mogelijk huiswerk maken, want dan kan hij daarna on-line gamen. De voorzieningen zijn goed in Nederland, want de digitale snelweg faciliteert het onderwijs prima, alles trouwens. Begrijp me goed, het is mooi dat het nu kan, als alternatief. Maar thuis digitaal leren is niet de toekomst van onderwijs.

Er gaat niets boven samen leren

Leren is samen werken, samen naar school, samen trainen, samen problemen oplossen, samen ervaringen opdoen, je samen ontwikkelen. In een betekenisvolle omgeving. Waar zijn we als samenleving (het woord zegt het al) als dat digitaal gaat? Digitaal saamhorig zijn is voor mij tegenstrijdig. Voor MBO4Leisuresports denk ik (altijd) na over mogelijkheden van digitale middelen. Zeker, het helpt soms, maar het blijft een middel. Werkelijk leren doe je samen, in een relevante omgeving die betekenis geeft aan waar je mee bezig bent. Op dat ei ben ik aan het broeden. Niet eenvoudig.